Beata Baczyńska: hispanistka i teatrolożka, profesor w Zakładzie Iberystyki Instytutu Filologii Romańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie wykłada literaturę hiszpańską. Autorka prac poświęconych teatrowi hiszpańskiemu i polskiemu, w szczególności obecności hiszpańskiej dramaturgii Złotego Wieku w polskiej tradycji teatralnej. W latach 2010-2014 brała udział w pracach międzynarodowego konsorcjum TC/12. Patrimonio Teatral Clásico Español. Textos e Instrumentos de Investigación, którego celem było upowszechnienie dziedzictwa dawnego teatru hiszpańskiego za pośrednictwem technologii cyfrowych, https://www.cervantesvirtual.com/portales/teatro_clasico_espanol/investigacion_proyecto_tc12/. Jest członkiem grupy badawczej PROTEO (Universidad de Burgos) oraz współpracuje z Instytutem im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu, który w 2009 r. opublikował w jej autorskim opracowaniu polsko-hiszpańskie wydanie Księcia Niezłomnego Juliusza Słowackiego / El príncipe constante Calderóna. Twórczości Pedro Calderóna de la Barca poświęciła dwie monografie: „Książę Niezłomny”. Hiszpański pierwowzór i polski przekład (2002) oraz Dramaturg w wielkim teatrze historii. Pedro Calderón de la Barca (2005). Ta ostatnia książka, podobnie jak wydanie dwujęzyczne Księcia Niezłomnego – https://www.cervantesvirtual.com/nd/ark:/59851/bmcn8944, została opublikowana w wersji cyfrowej w języku hiszpańskim przez Biblioteca Virtual Miguel de Cervantes: https://www.cervantesvirtual.com/nd/ark:/59851/bmck37r2. Jest autorką syntezy akademickiej pt. Historia literatury hiszpańskiej (PWN 2014). W 2023 roku została wybrana na członka Komitetu Nauk o Literaturze PAN, kadencja 2024-2028. Król Hiszpanii Filip VI w 2018 r. nadał jej Encomienda de la Orden del Mérito Civil (Krzyż Komandorski Zasługi Cywilnej) za zasługi na rzecz upowszechniania literatury i kultury hiszpańskiej. Jest współautorką (z Ewą Kulak) rozdziału o historii filologii romańskiej na Uniwersytecie Lwowskim (tom I monografii).
Anna Brożek: filozof, pianistka, teoretyk muzyki, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, kierownik Centrum Badań nad Tradycją Szkoły Lwowsko-Warszawskiej. Ukończyła studia filozoficzne (2003) i pianistyczne (2004) w Krakowie, a następnie uzyskała w Uniwersytecie Warszawskim doktorat (2006) i habilitację (2008) z filozofii, posiada także habilitację w zakresie sztuki (teoria muzyki), uzyskaną w Akademii Muzycznej w Krakowie. W 2015 otrzymała tytuł profesora nauk humanistycznych. Jest autorką lub współautorką kilkunastu książek oraz licznych artykułów z zakresu semiotyki logicznej, metodologii, historii i filozofii logiki, ontologii, a także filozofii i teorii muzyki, m.in. monografii Principia musica. Logiczna analiza terminologii muzycznej (Warszawa 2006), Kazimierz Twardowski. Die Wiener Jahre (Wiedeń−Nowy Jork 2010), Questions and Answers (Amsterdam−Nowy Jork 2011), Teoria imperatywów i jej zastosowania (e-book: Copernicus Center Press 2014), Analiza i konstrukcja (e-book: Copernicus Center Press 2021). Kierowała kilkoma grantami w ramach programów Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, Narodowego Centrum Nauki i Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki. Została nagrodzona m.in. Nagrodą Prezesa Rady Ministrów za rozprawę doktorską (2006) oraz Nagrodą NCN (2017); w kadencji 2017-2023 była członkiem Akademii Młodych uczonych Polskiej Akademii Nauk. Jako pianistka nagrała m.in. nominowany do Fryderyka dwupłytowy album „Roman Maciejewski: Complete piano mazurkas” (2011). Opracowała rozdział o historii filozofii na Uniwersytecie Lwowskim (tom III monografii).
Anna Burzyńska-Kamieniecka: doktor nauk humanistycznych (w zakresie językoznawstwa), adiunkt w Zakładzie Językoznawstwa Stosowanego Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego, kierownik Pracowni Lingwistyki Antropologicznej. Jej zainteresowania naukowe mieszczą się w obszarach lingwistyki kulturowej, genologii lingwistycznej (diachroniczne badania nad gatunkami) oraz glottodydaktyki polonistycznej (teoria i praktyka dydaktyki języka polskiego jako obcego). Prowadzi badania nad dawnymi podręcznikami do nauczania języka polskiego jako obcego (XVI-XVIII w.). Zajmuje się także problematyką przenikania języków i kultur na terenach pogranicza oraz sytuacją polszczyzny na dawnych Kresach Wschodnich RP. W ramach działań Pracowni Lingwistyki Antropologicznej organizuje konwersatoria z cyklu „Język a Kultura”, a także spotkania naukowe „Wrocławskie Kolokwia Etnolingwistyczne” oraz międzynarodowe seminaria poświęcone językowi polskiemu jako obcemu, drugiemu i odziedziczonemu. Pełni funkcję redaktora naczelnego czasopisma „Język a Kultura” (WUWr). Jest autorką wielu publikacji, wśród których najważniejsze to monografia Jakże rad bym się nauczył polskiej mowy… O glottodydaktycznych aspektach relacji „język a kultura” w nauczaniu języka polskiego jako obcego (Wrocław 2002) oraz liczne rozprawy i artykuły. Współredaktorka wielu tomów pokonferencyjnych, w tym m.in. tomu Kresowe dziedzictwo. Studia nad językiem, historią i kulturą (Wrocław 2012) oraz Przeszłość i teraźniejszość edukacji na Kresach. Zbiór studiów z języka i kultury (Wrocław 2013). Jest członkiem Komisji Etnolingwistycznej KJ PAN, należy do Stowarzyszenia „Bristol” Polskich i Zagranicznych Nauczycieli Kultury Polskiej i Języka Polskiego jako Obcego. Jest współautorką (z Anną Dąbrowską) rozdziału o historii językoznawstwa polskim na Uniwersytecie Lwowskim (tom I monografii).
Mariusz Chrostek: doktor habilitowany, profesor Uniwersytetu Rzeszowskiego, polonista, literaturoznawca. Autor książek Etos dziewiętnastowiecznych zesłańców (Wrocław 2008), „Jeśli zapomnę o nich…” Powikłane losy polskich więźniów politycznych pod zaborem rosyjskim (Kraków 2009), Złote lata polonistyki lwowskiej (1919–1939) (Rzeszów 2016) oraz kilkudziesięciu rozpraw i artykułów, współredaktor tomu „Przez gwiazdy i błękit jestem z Wami”. W 200. rocznicę urodzin Słowackiego (Przemyśl ─ Rzeszów 2009). Zainteresowania naukowe koncentruje wokół literatury XIX w. Najważniejsze obszary badawcze wyznaczają dzieje polonistyki lwowskiej do 1939 r. i jej zasługi dla polskiej humanistyki przedwojennej oraz losy polskich więźniów politycznych, szczególnie zesłańców na Syberii w XIX i na początku XX w., udokumentowane zarówno we wspomnieniach i korespondencji, jak i zaświadczone w literaturze. W kręgu tych zainteresowań znajdują się m.in. doświadczenia ludzi osadzonych w warunkach ekstremalnych, w tym osób skazanych na śmierć, a także mitologizacja dziewiętnastowiecznego Sybiru i zesłańców oraz potrzeba demaskowania tych mitów. Opracował rozdział o historii literaturoznawstwo polskie na Uniwersytecie Lwowskim w latach 1914─1946 (tom I monografii).
Anna Dąbrowska: prof. dr habilitowana, językoznawczyni. Pracuje w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Jej zainteresowania naukowe koncentrują się na zagadnieniach lingwistyki kulturowej, historii nauczania języka polskiego jako obcego, polszczyźnie cudzoziemców i innych problemach glottodydaktyki polonistycznej. Jest autorką kilku książek, m.in. Eufemizmów współczesnego języka polskiego (Wrocław 1993), Słownika eufemizmów polskich, czyli w rzeczy mocno, w sposobie łagodnie (Warszawa 1998), Języka polskiego (Wrocław 2004) i współautorką opracowań z dziedziny glottodydaktyki polonistycznej, np. Z Wrocławiem w tle: zadania testowe z języka polskiego dla cudzoziemców (Wrocław 2005), Co warto wiedzieć. Poradnik dla nauczycieli języka polskiego jako obcego na Wschodzie (Warszawa 2010), Przewodnik po trudnych miejscach polszczyzny (Kraków 2024) oraz stu kilkudziesięciu artykułów naukowych. (Współ)redagowała kilka monografii zbiorowych, przez wiele lat była redaktorką naczelną czasopisma „Język a Kultura”. Na macierzystej uczelni pełniła różne funkcje kierownicze (np. była dyrektorką Szkoły Języka Polskiego i Kultury dla Cudzoziemców) oraz reprezentowała grono samodzielnych pracowników naukowo-dydaktycznych w Senacie Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 2000-2004 była prezesem Stowarzyszenia „Bristol” Polskich i Zagranicznych Nauczycieli Kultury Polskiej i Języka Polskiego jako Obcego. Współtworzyła polski system egzaminów z języka polskiego dla cudzoziemców. Przez dwadzieścia lat (2004─2024) wchodziła w skład Państwowej Komisji Poświadczania Znajomości Języka Polskiego jako Obcego. Jest współautorką (z Anną Burzyńską-Kamieniecką) rozdziału o językoznawstwie polskim na Uniwersytecie Lwowskim (tom I monografii).
Markus Eberharter: literaturoznawca i przekładoznawca, dr hab. profesor Uniwersytetu Warszawskiego, kierownik Zakładu Badań nad Komunikacją Literacką w Instytucie Lingwistyki Stosowanej UW oraz adiunkt w Instytucie Książki i Czytelnictwa w Bibliotece Narodowej w Warszawie. Praca doktorska o Tytusie Czyżewskim i polskim formizmie (Der poetische Formismus Tytus Czyżewskis. Ein literarischer Ansatz der frühen polnischen Avantgarde und sein mitteleuropäischer Kontext (München 2004), habilitacja o biografiach translatorskich lwowskich tłumaczy literackich XIX wieku (Die translatorischen Biographien von Jan Nepomucen Kamiński, Walenty Chłędowski und Wiktor Baworowski. Zum Leben und Werk von drei Literaturübersetzern im 19. Jahrhundert (Warszawa 2018). Redaktor wydawnictw naukowych, m.in. numeru Biografie tłumaczy czasopisma „Przekładaniec” (2023). Członek Rady Naukowej „Czasopisma Zakładu Narodowego im. Ossolińskich”. Zainteresowania naukowe: Translator Studies, przekład literacki, badania nad recepcją i socjologią przekładu i literatury, historia książki i bibliotek w XIX i XX wieku, historia nauki i instytucji naukowych. Opracował rozdział o historii filologii germańskiej na Uniwersytecie Lwowskim (tom I monografii).
Rafał Eysymontt: historyk sztuki, dr habilitowany, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, dyrektor Instytutu Historii Sztuki, prezes oddziału wrocławskiego Stowarzyszenia Historyków Sztuki, przewodniczący Wojewódzkiej Rady Ochrony Zabytków przy Dolnośląskim Wojewódzkim Konserwatorze Zabytków. Autor licznych prac dotyczących historii urbanistyki i problematyki konserwatorskiej, historii miast w tym m.in. Kodu Genetycznego Miasta (Wrocław 2009), Średniowiecznego miasta lokacyjne Dolnego Śląska na tle urbanistyki europejskiej (Wrocław−Marburg 2009). Współautor i redaktor kilkunastu tomów Atlasu Historycznego Miast Polskich, w tym tomu IV: Śląsk (Toruń 2011), współredaktor tomu i autor ponad 100 haseł w Leksykonie Architektury Wrocławia (Wrocław 2011). Stypendysta Instytutu Herdera w Marburgu i Fundacji Lanckorońskich z Brzezia w Rzymie i Florencji. Nagradzany przez samorząd miasta Niemczy, Oławy, Legnicy i Wrocławia. Jest współautorem (wraz Roksolyaną Holovatą) rozdziału o historii sztuki na Uniwersytecie Lwowskim (tom III monografii).
Maciej Gołąb: muzykolog, profesor zwyczajny nauk humanistycznych. Zajmuje się muzyką w kulturze, a w szczególności historią i teorią muzyki XIX i XX wieku, chopinologią oraz metodologią badań muzykologicznych. Doktorat na temat: Teoria i jej kompozytorskie aspekty w muzyce dwunastotonowej I połowy XX wieku obronił na Wydziale Historycznym UW w 1981 roku. Habilitował się tamże w 1990 na podstawie rozprawy Chromatyka i tonalność w muzyce Chopina. W 1999 roku otrzymał tytuł profesora. Autor ponad 160 artykułów naukowych oraz następujących książek: Dodekafonia (Bydgoszcz 1987), Chromatyka i tonalność w muzyce Chopina (Kraków 1991; wyd. niem. Kolonia 1995), Józef Koffler (Kraków 1995; wyd. ang. Los Angeles 2004), Spór o granice poznania dzieła muzycznego (Wrocław 2003; wyd. ang. Frankfurt am Main 1998), Józef Michał Chomiński (Wrocław 2008), Muzyczna moderna w XX wieku (Wrocław 2011; wyd. ang. Frankfurt am Main 2016), Twelve Studies in Chopin (Frankfurt am Main 2014), Mazurek Dąbrowskiego. Muzyczne narodziny hymnu (Warszawa 2021). Redaktor następujących publikacji: Przemiany stylu Chopina (Kraków 1993), Muzykologia we Wrocławiu (Wrocław 2005), Chopin w kulturze polskiej (Wrocław 2009). Opracował rozdział o historii muzykologii na Uniwersytecie Lwowskim (tom III monografii).
Ewa Grzęda: doktor habilitowany, profesor UWr, historyk literatury, obecnie pracuje w Zakładzie Historii Literatury Romantyzmu na Uniwersytecie Wrocławskim, kieruje Pracownią Badań Humanistycznych nad Problematyką Górską www.gory-pbhpg.eu Jest autorką ponad 100 rozpraw i artykułów naukowych. Prowadzi badania w zakresie literatury i kultury XIX w. ze szczególnym uwzględnieniem literatury polskiego romantyzmu oraz w zakresie antropotanatologii humanistycznej. Zajmuje się również przestrzenią kulturową i literacką, a także problematyką regionalistyczną i literaturą górską. Redaguje rocznik „Góry-Literatura-Kultura“ (do tej pory pod jej redakcją w latach 2010 – 2021 ukazały się tomy 5. – 15.). Jest redaktorką Serii Górskiej Universiteasu w ramach której ukazały się jak dotąd dwie monografie: Jacek Kolbuszewski, Góry. Przestrzenie i krajobrazy. Studia z historii literatury i kultury (Kraków 2020) oraz Od Kaukazu po Sudety. Studia i szkice o poznawaniu i zamieszkiwaniu gór dalekich i bliskich, pod redakcją Ewy Grzędy (Kraków 2020). Jest również autorką dwóch monografii poświęconych literaturze polskiej: Ewa Grzęda, Funkcja i estetyka motywów drzewa i lasu w twórczości Juliusza Słowackiego (Wrocław 2000); Ewa Grzęda, Będzięsz z chlubą wskazywać synów twoich groby… Mitologizacja mogił bohaterów w literaturze i kulturze polskiej lat 1795 – 1863 (Wrocław 2011). Opracowała rozdział o historii literaturoznawstwo polskie na Uniwersytecie Lwowskim do roku 1914 (tom I monografii).
Roksolyana Holovata: historyczka sztuki, kierowniczka i redaktorka cyfrowej platformy „Lwów Interaktywny” w Centrum Historii Miejskiej Europy Środkowo-Wschodniej we Lwowie. Absolwentka studiów doktoranckich nauk o kulturze w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego oraz studiów doktoranckich z historii na Ukraińskim Uniwersytecie Katolickim. Na Uniwersytecie Wrocławskim obroniła rozprawę doktorską pt. The impact of socio-cultural changes on the development of the southern part of the Halych suburb in Lviv in the late 18th and early 20th century. Jest członkinią zespołu badawczego w Centrum Historii Miejskiej, zajmującego się zapleczem dziedzictwa kulturowego we Lwowie, gdzie opracowuje temat ruchu konserwatorskiego we Lwowie w II Rzeczypospolitej Polskiej. Zainteresowania naukowe obejmują historię Lwowa XIX i XX wieku, urbanistykę porównawczą, percepcję przestrzeni miejskich, sieci artystyczne we Lwowie oraz ich przejawy w przestrzeni publicznej miasta. Jest współautorką (wraz z Rafałem Eysymonttem) rozdziału o historii sztuki na Uniwersytecie Lwowskim (tom III monografii).
Mariola Hoszowska: doktor habilitowany, profesor Uniwersytetu Rzeszowskiego w Zakładzie Edukacji i Kultury Historycznej w Instytucie Historii Uniwersytetu Rzeszowskiego. Przewodnicząca Koła Rzeszowskiego Towarzystwa Historiograficznego. Autorka ponad 120 artykułów naukowych z zakresu dziejów edukacji historycznej, historii historiografii i historii kobiet. Współredaktorka kilku prac zbiorowych: Galicja a powstanie styczniowe (Warszawa─Rzeszów 2013) (wspólnie z Agnieszką Kawalec i Leonidem Zaszkilniakiem), Historia. Ciągłość i zmiana (Rzeszów 2016) (wspólnie z Pawłem Sierżęgą i Joanną Pisulińską), Wspólne dziedzictwo. Rzeczpospolita Obojga Narodów w polskiej, litewskiej i ukraińskiej historiografii XIX-XXI wieku (Rzeszów 2019) (wspólnie z Joanną Pisulińską, Pawłem Sierżęgą, Leonidem Zaszkilniakiem). Autorka monografii: Praktyka nauczania historii w Polsce (Rzeszów 2002), Siła tradycji, presja życia. Kobiety w dawnych podręcznikach dziejów Polski (1795-1918) (Rzeszów 2005), Ludwik Finkel i Akademia Umiejętności w Krakowie. Z dziejów współpracy Lwowa i Krakowa w XIX i XX wieku (Rzeszów 2011), Szymon Askenazy i jego korespondencja z Ludwikiem Finklem (Rzeszów 2013). Jest współautorką (z Pawłem Sierżęgą) rozdziału o historii na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego w latach 1869−1914 (tom II monografii).
Grzegorz Hryciuk: profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, kierownik Zakładu Historii Europy Wschodniej Instytutu Historycznego UWr. Jego zainteresowania badawcze skupiają się na zagadnieniach narodowościowych Europy Środkowo-Wschodniej w XIX i XX w., historii Ukrainy oraz relacjach polsko-ukraińskich w XX stuleciu, problematyce migracji przymusowych na obszarze Europy Wschodniej. Prowadził badania i kwerendy w archiwach polskich, ukraińskich, rosyjskich, białoruskich, litewskich, niemieckich i czeskich. Jest autorem ponad 200 publikacji naukowych, w tym m.in. monografii „Gazeta Lwowska” 1941─1944 (wyd. II, Wrocław 1996), Polacy we Lwowie w latach 1939-1944. Życie codzienne (Warszawa 2000), „Kumityt” Polski Komitet Opieki Lwów─Miasto w latach 1941─1944 (Toruń 2000), Przemiany narodowościowe i ludnościowe w Galicji Wschodniej i na Wołyniu w latach 1931─1948 (Toruń 2004), Przesiedleńcy. Wielka epopeja Polaków 1944─1946 (Kraków 2023), współautorem pracy: Masowe deportacje ludności w Związku Radzieckim (Toruń 2004), współautorem i redaktorem atlasu Wysiedlenia, wypędzenia, ucieczki 1939-1959. Atlas ziem Polski (II wydanie poprawione i uzupełnione Warszawa 2022) oraz edycji źródłowych m.in. Wołyń i Galicja Wschodnia pod okupacją niemiecką 1943─1944 (wraz z Łukaszem Adamskim; Warszawa 2019), Wołyń i Galicja Wschodnia za „drugiego Sowieta” (wraz z Łukaszem Adamskim; Warszawa 2019). Opracował rozdział o naukach historycznych na Uniwersytecie Jana Kazimierza/Lwowskim Państwowym Uniwersytecie im. Iwana Franki w latach 1939−1945 (tom II monografii).
Bartosz Juszczak: doktor, bohemista, rusycysta, slawista. Adiunkt w Instytucie Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Stopień doktora nauk humanistycznych w dyscyplinie naukowej językoznawstwo uzyskał z wyróżnieniem na Uniwersytecie Wrocławskim. Do głównych zainteresowań naukowych należą: językoznawstwo słowiańskie; polska, czeska, rosyjska dialektologia miejska w aspekcie diachronicznym i synchronicznym; językoznawstwo kulturowe i typologiczne; onomastyka. Autor monografii Językowo-kulturowy obraz przestrzeni miejskiej. Polsko-czesko-rosyjskie diachroniczne studium konfrontatywne oraz artykułów naukowych i rozdziałów w krajowych i zagranicznych publikacjach, m.in.: Bohemistyka, Studia z Filologii Polskiej i Słowiańskiej, Studia Rossica Posnaniensia, Slavica Wratislaviensia. Redaktor kilku prac zbiorowych, m.in.: Słowiańszczyzna dawniej i dziś – język, literatura, kultura. Monografia ze studiów slawistycznych V; Slavica Wratislaviensia. Wyraz i zdanie w językach słowiańskich. Opis, konfrontacja, przekład. Opracował rozdział o historii filologii słowiańskiej na Uniwersytecie Lwowskim (tom I monografii).
Tomasz Krzyżowski: historyk, armenolog, absolwent studiów magisterskich (historia Europy Wschodniej), podyplomowych (archiwistyka i bibliotekoznawstwo) oraz doktoranckich (2018) na Wydziale Historii i Dziedzictwa Kulturowego Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. W latach 2018-2019 wykładowca tamże. Od 2019 pracownik naukowy Ośrodka Badań nad Kulturą Ormiańską w Polsce Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie. Uczestnik projektów badawczych i konferencji naukowych dotyczących dziejów Ormian polskich, Kościoła katolickiego w Europe Wschodniej, Kresów Południowo-Wschodnich oraz zbiorów archiwalnych we Lwowie. Od 2015 sekretarz redakcji czasopisma naukowego „Lehahayer. Czasopismo poświęcone dziejom Ormian polskich”. Uczestnik zespołu edytorskiego serii „Pomniki dziejowe Ormian polskich” oraz grantów badawczych: „Encyklopedia Ormian polskich” i „Ormianie kresowi na Śląsku po 1945 r.”. W 2020 otrzymał nagrodę „Przeglądu Wschodniego” za książkę: Archidiecezja lwowska obrządku ormiańskokatolickiego w latach 1902-1938 (Kraków 2020). W 2022 stypendysta Fundacji Lanckorońskich. Od 2024 kierownik grantu Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki pt. „Duchowieństwo ormiańskie w Polsce od XIV do XXI wieku. Słownik biograficzny”. Członek Polskiego Towarzystwa Historii Mówionej i Ormiańskiego Towarzystwa Kulturalnego; autor kilkudziesięciu opracowań naukowych i edycji źródłowych na temat historii i kultury Ormian w Polsce w okresie od XVIII do XX wieku. Opracował rozdział o historii orientalistyki na Uniwersytecie Lwowskim (tom I monografii).
Ewa Krystyna Kulak: doktor habilitowana, jest pracownikiem Instytutu Filologii Romańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie wykłada literaturę hiszpańską i historię Hiszpanii. Jej zainteresowania badawcze koncentrują się przede wszystkim wokół dzieł literackich interpretowanych jako dokumenty życia społecznego. Jest autorką prac z zakresu literaturoznawstwa hiszpańskiego i francuskiego, w tym monografii Owoce hesperyjskich ogrodów. Obraz literatur Półwyspu Iberyjskiego w polskich wydawnictwach informacyjnych i popularnonaukowych (Toruń 2002) oraz Kształtowanie się poczucia tożsamości Katalończyków na podstawie piśmiennictwa okresu odrodzenia kulturalnego i narodowego (XIX w. ─ początek XX w.) (Kraków 2016). Członkini redakcji czasopisma „Estudios Hispánicos”. Jest współautorką (z Beatą Baczyńską) rozdziału o historii filologii romańskiej na Uniwersytecie Lwowskim (tom I monografii).
Marek Miławicki: dominikanin, teolog, doktor nauk humanistycznych (uzyskany na Uniwersytecie Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie), wicedyrektor Dominikańskiego Instytutu Historycznego w Krakowie. Obecnie mieszka w Kijowie, gdzie tworzy ośrodek badań historycznych przy prowadzonym przez zakon dominikański Instytut Nauk Religijnych Świętego Tomasza z Akwinu. Autor ponad sześćdziesięciu publikacji z zakresu dziejów Zakonu Kaznodziejskiego i Kościoła katolickiego obrządków łacińskiego i ormiańskiego na ziemiach polskich i w ogóle w Europie Środkowo-Wschodniej, ze szczególnym uwzględnieniem wieków XIX i XX. Redaktor kilku zbiorów studiów wydawanych w serii Dominikańskiego Instytutu Historycznego, autor książki pt. Polscy dominikanie na misjach w Chinach w latach 1937-1952 (Kraków 2007). Opracował rozdział o historii teologii na Uniwersytecie Lwowskim (tom III monografii).
Marjan Mudry (Мар’ян Мудрий): absolwent Wydziału Historycznego Lwowskiego Narodowego Uniwersytetu im. Iwana Franki, obecnie pracuje tam na stanowisku docenta w Katedrze Najnowszej Historii Ukrainy. Specjalizuje się w dziejach Ukrainy i Europy Środkowo-Wschodniej XIX i XX w. Obronił pracę doktorską pt. Stosunki ukraińsko-polskie w Galicji w latach 1867–1890. Aspekt polityczny (1997). Autor licznych publikacji z dziedziny historii polityki, mentalności oraz życia intelektualnego Galicji, w tym także historii Uniwersytetu Lwowskiego; współautor syntezy historii Ukrainy pt. Czas narodów. Historia Ukrainy XIX wieku (Час народів. Історія України ХІХ ст., 2016). Opracował rozdział dotyczący sporu o utrakwizację Uniwersytetu Lwowskiego i okolicznościach powstania Tajny Uniwersytet Ukraiński we Lwowie 1921–1925 (tom II monografii).
Jakub Pigoń: doktor habilitowany, profesor w Instytucie Studiów Klasycznych, Śródziemnomorskich i Orientalnych na Wydziale Neofilologii Uniwersytetu Wrocławskiego. Jest członkiem Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN, należy do Polskiego Towarzystwa Filologicznego i Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Filolog klasyczny, specjalizuje się w literaturze rzymskiej okresu augustowskiego oraz wczesnego cesarstwa (I-II w. n.e.), jest autorem kilkudziesięciu krajowych i zagranicznych publikacji poświęconych takim twórcom jak Wergiliusz, Owidiusz, Seneka, Pliniusz Młodszy, Tacyt i Swetoniusz. Pod jego redakcją ukazał się tom The Children of Herodotus: Greek and Roman Historiography and Related Genres (Newcastle upon Tyne 2008). Opracował 10 obszernych haseł do The Tacitus Encyclopedia pod red. V.E. Pagán (Hoboken-Chichester 2023). W latach 2003-2023 był redaktorem naczelnym czasopisma „Eos: Commentarii Societatis Philologae Polonorum” (założonego we Lwowie przez Ludwika Ćwiklińskiego w 1893 r.). Opracował rozdział o historii filologii klasycznej na Uniwersytecie Lwowskim (tom I monografii).
Mirosława Podhajecka: doktor habilitowany, profesor Uniwersytetu Opolskiego w Instytucie Językoznawstwa. Jej zainteresowania badawcze obejmują historię leksykografii, lingwistykę kontaktów językowych, historię dydaktyki języka angielskiego i biografistykę. Jest autorką trzech monografii: Russian Borrowings in English: A Dictionary and Corpus Analysis (Opole 2013), A History of Polish-English/English-Polish Bilingual Lexicography (1788-1947) (Opole 2016), Lektorzy języka angielskiego w międzywojniu (Kraków 2021), a także ponad pięćdziesięciu artykułów opublikowanych w czasopismach naukowych, rozdziałów w monografiach i recenzji. Była członkiem zespołu autorskiego przygotowującego opracowanie Leksykografia. Słownik specjalistyczny (Kraków 2020). Wzięła udział w ponad czterdziestu konferencjach naukowych w kraju i za granicą, wygłosiła również kilka wykładów gościnnych. Jest beneficjentką stypendium Cordell Collection of Dictionaries, Indiana State University, Terre Haute, USA (2005, 2012), kierownikiem projektu badawczego Narodowego Centrum Nauki (2011‒2016) oraz beneficjentką stypendium Clifford and Mary Corbridge Trust (2018). Należy do międzynarodowych stowarzyszeń leksykograficznych: European Association for Lexicography (EURALEX), International Society for Historical Lexicography and Lexicology (ISHLL), Dictionary Society of North America (DSNA), Helsinki Society for Historical Lexicography (HSHL), a także do Polskiego Towarzystwa Językoznawczego (PTJ) oraz Polish Association for the Study of English (PASE). Jest członkiem kolegium redakcyjnego serii monograficznej „World Histories of Lexicography and Lexicology” berlińskiego wydawnictwa Language Science Press. Obecnie pracuje nad monografią obejmującą powojenną historię leksykografii polsko-angielskiej i angielsko-polskiej. Opracowała rozdział o historii filologii angielskiej na Uniwersytecie Lwowskim (tom I monografii).
Adam Redzik: profesor dr hab., prawnik i historyk, kierownik Zakładu Prawa i Polityki Penitencjarnej Uniwersytetu Warszawskiego, członek Komisji Historii Nauki Polskiej Akademii Umiejętności, współzałożyciel Instytutu Allerhanda. Autor kilkuset opracowań naukowych w tym m.in. Wydziału Prawa Uniwersytetu Lwowskiego w latach 1939–1946 (Lublin 2006), Prawa prywatnego na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie (Warszawa 2009), Academii Militans. Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (wspólnie z Romanem Dudą, Marianem Mudrym, Łukaszem Tomaszem Sroką, Wandą Wojtkiewicz-Rok, Józefem Wołczańskim, Andrzejem Kajetanem Wróblewskim), Rafał Lemkin (1900-1959) – co-creator of international criminal law. Short biography (Warsaw 2017), Historii Adwokatury (wspólnie z Tomaszem J. Kotlińskim, wyd. 4, Warszawa 2018). Dokonał przekładu i opracowania m.in. Zagłady Żydów lwowskich (1941–1944) autorstwa Jakuba Honigsmana (Warszawa 2007). Napisał przedmowę i zredagował Prawo karne, wykład porównawczy z uwzględnieniem prawa obowiązującego w Rzeczypospolitej Polskiej autorstwa Juliusza Makarewicza (Warszawa 2022). Analizując oficjalne akta prawne z dziejów Uniwersytetu Lwowskiego, opracował rozdział o historii Uniwersytetu Lwowskiego od początku kolegium jezuickiego do pierwszej połowy XX wieku (tom I monografii).
Karol Sanojca: prof. UWr dr hab. w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego; kierownik Pracowni Bibliografii Historii Śląska w Instytucie Historycznym UWr; wiceprzewodniczący Komisji do Oceny Podręczników Szkolnych Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie; członek Polsko-Ukraińskiej Komisji Ekspertów do spraw Doskonalenia Treści Podręczników Szkolnych Historii i Geografii. Redaktor „Opinii Edukacyjnych PAU”. Publikacje: Obraz sąsiadów w szkolnictwie powszechnym Drugiej Rzeczypospolitej (Wrocław 2003), Relacje polsko-ukraińskie w szkolnictwie państwowym południowo-wschodnich województw Drugiej Rzeczypospolitej (Kraków 2013). Zainteresowania naukowe: historia oświaty i nauki w XIX i XX wieku, problemy współczesnej edukacji historycznej, informacja naukowa w zakresie historii Śląska. Opracował dwa rozdziały: o naukach historycznych oraz o historii antropologii, etnologii, archeologii i prehistoria na Uniwersytecie Lwowskim w latach 1914–1939 (tom II monografii).
Paweł Sierżęga: dr hab., prof. Uniwersytetu Rzeszowskiego w Zakładzie Historii Historiografii i Metodologii Historii w Instytucie Historii UR. Autor blisko 90 artykułów naukowych z zakresu historii historiografii, historii Galicji i biografistyki. Współredaktor czasopisma naukowego „Galicja Studia i Materiały”. W ostatnich latach współredaktor m.in.: z J. Maternickim i L. Zaszkilniakiem, Złota księga historiografii lwowskiej XIX i XX wieku (t. 2, Rzeszów 2014), z L Zaszkilniakiem, Iсторія та історики у Львівському університеті: традиції та сучасність (до 75-ліття створення історичного факультету) (Львів 2015), z L.P. Słupeckim, A. Rozwałką, M. Dzikiem Materiały V Kongresu Mediewistów Polskich, t. I.: Recepcja i odrzucenie. Kontakty międzykulturowe w średniowieczu (Rzeszów 2017), z L. Łazurko, W. Telwak, Спільна спадщиа. Річ Посполита обох народів в польській і українській історичній думці XIX i XX ст. (Wspólne dziedzictwo. Rzeczpospolita Obojga Narodów w polskiej i ukraińskiej myśli historycznej XIX i XX w., (Drohobycz 2019). Autor monografii: Obchody 200. rocznicy odsieczy wiedeńskiej w Galicji (1883 R.). Galicja i jej dziedzictwo (t. 17, Rzeszów 2003), Kazimierz Tyszkowski (1894─1940). Z dziejów nauki polskiej w międzywojennym Lwowie (Rzeszów 2011). Jest współautorem (z Mariolą Hoszowską) rozdziału o historii na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego w latach 1869−1914 (tom II monografii).
Helena Sojka-Masztalerz: językoznawczyni, polonistka, ukrainistka, doktor nauk humanistycznych, pracuje w Zakładzie Historii Języka Polskiego w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Zainteresowania naukowe mieszczą się w obszarach lingwistyki kulturowej oraz pragmatyki językowej. Interesuje się polsko-ukraińskimi powiązaniami językowymi (zwłaszcza z zakresu onomastyki), a także historią nauki na dawnych Kresach Wschodnich RP. Autorka licznym publikacji, w tym m.in. Rusini czy Ukraińcy? Językowy obraz nacji ukraińskiej w prasie polskiej (1918-1939) (Wrocław 2004), Funkcjonowanie etnonimów Rusin i Ukrainiec w prasie polskiej (1918-1939) (Szczecin 2005), Norma językowa w nazwach geograficznych współczesnej Ukrainy (Poznań 2017), Dawne zbiory Uniwersytetu Lwowskiego jako część cyfrowego GLAM (współautor Marcin Szala, Warszawa 2022), Dawne polskie archiwa lwowskie. Dziedzictwo czy obciążenie? (Wrocław 2023). Opracowała rozdział o historii filologii ukraińskiej na Uniwersytecie Lwowskim (tom I monografii).
Maria Stinia: doktor habilitowany, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Katedrze Historii Kultury, Nauk Pomocniczych Historii i Archiwistyki w Instytucie Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jest członkiem dwóch komisji Polskiej Akademii Umiejętności: Komisji do Oceny Podręczników Szkolnych oraz Komisji Historii Nauki. Należy do Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa, Polskiego Towarzystwa Historycznego oraz Towarzystwa Historii Edukacji. Jest redaktorką naczelną „Kroniki Uniwersytetu Jagiellońskiego”. Autorka ponad stu publikacji z zakresu dziejów nauki, oświaty i kultury Galicji w XIX wieku, historii Krakowa w drugiej połowie tegoż wieku, ze szczególnym uwzględnieniem historii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ważnym elementem jej działalności jest również poszukiwanie sposobów skutecznego przekazywania wiedzy i umiejętności historycznych. Redaktorka kilku prac zbiorowych, m.in. Fundacje stypendialne na rzecz rozwoju kadry naukowej z zakresu humanistyki w zarządzie AU i PAU w latach 1872–1939, Kraków 2023; Renata Dutkowa (1927–2015), Kraków 2022; W kręgu historii nauki i oświaty. Uniwersyteckie środowiska filologów krakowskich i lwowskich 1850–1939, Kraków 2018 (dwie ostatnie wspólnie z T. Pudłockim). Autorka monografii: Państwowe szkolnictwo gimnazjalne w Krakowie w okresie autonomii galicyjskiej, Kraków 2004; Uniwersytet Jagielloński w latach 1871–1914. Modernizacja procesu nauczania (Kraków 2014). Opracowała rozdział o początkach nauk historycznych we Lwowie (tom II monografii).